به گزارش ویکی نیکی، «میکائیل شهرستانی» در گفت‌وگو با «شهر امید» گفت:
«معتقدم سنت و فرهنگ کمک به همنوع باید از هر دریچه‌ای محقق شود و هنر به عنوان یک ابزار کارآمد می‌تواند در این مسیر راهگشای بسیاری از امور باشد.»
میکائیل شهرستانی، هنرمندی که مردم بیش از تصویر با صدایش خاطره دارند آخرین فرزند یک خانواده شش نفره است. وی در سال ۱۳۶۴ از مدرسه عالی بازیگری صدا و سیما فارغ التحصیل شد و نخستین حضور رسمی‌اش روی صحنه تئاتر در سال ۱۳۶۱ در سن ۲۰ سالگی در تئاتر «سرود سرخ برادری» به کارگردانی ناصر نجفی و در سالن قشقایی تئاتر شهر بود. وی از آن زمان در سمت بازیگر، کارگردان، طراح صحنه در تئاتر، تلویزیون، رادیو و سینما به فعالیتش ادامه داده است.
او بالغ بر دو سال است که به شکل متمادی و فصلی نمایشنامه‌خوانی‌هایی را با هدف خیریه اجرا می‌کند و معتقد است سنت و فرهنگ کمک به همنوع باید از هر دریچه‌ای محقق شود و هنر به‌عنوان یک ابزار کارآمد می‌تواند در این مسیر راهگشای بسیاری از امور باشد.
نظر شما درباره میزان قوای حمایتی با توجه به طیف گسترده نیازهای مردمی و انواع و اقسام گسترده فقر فرهنگی و معیشتی موجود در کشورمان چیست؟
نه فقط در ایران بلکه در همه جای جهان گروهی از افراد جامعه هستند که با مشکلات و معضلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند که برطرف ساختن آن‌ها نیازمند یاری دستان توانمندی است که به شکل مادی و معنوی از عهده آن دغدغه برمی‌آیند؛ البته این روزها نه تنها طیف و انواع مشکلات بیش از پیش مشهود است، جمع بسیاری از مردم هم درگیر این گرفتاری‌ها هستند و گویی کم‌تر می‌شود از اشخاص و گروه‌ها توقعی برای کمک و یاری به دیگری داشت، اما از آنجا که مردم کشورمان از دیرباز به نو‌ع‌دوستی و پیشرو بودن در کار خیر شناخته شده بودند هنوز هم شاهد اتفاقاتی درخور با موضوع کار خیر در کشورمان هستیم.
آقای شهرستانی جامعه هنری و رسانه‌های جمعی تا چه اندازه در امور خیر پیشقدم بوده و برای شناسایی اقشار نیازمند و رساندن کمک‌های مورد نیاز گام برداشته‌اند؟
اگر یکی از بسترهای مناسب برای ساخت برنامه‌های تلویزیونی با مضامین مختلف را صدا و سیما در نظر بگیریم باید گفت که برنامه‌سازی با موضوع کار خیر از ضروریات است و در برهه‌ای از زمان دیدیم که با تولید چند سریال درباره پیوند اعضا، این مقوله به عنوان یک فرهنگ در طیف گسترده‌ای از جامعه نهادینه شد و تلویزیون تأثیر خود را در این بخش نشان داد. اما در ارتباط با مدیومی همچون سینما باید گفت که این موضوع باید دغدغه سیاست‌گذاران و سرمایه‌گذاران امر باشد که موضوعاتی با رویکرد فعالیت خیریه‌ها به شکل فیلمنامه و در ادامه تبدیل به فیلم شوند.
لطفاً از تجربیات خود و همکاران‌تان به‌ویژه در عرصه تئاتر با تکیه بر فعالیت خیر بگویید.
بالغ بر دو سال است که به شکل متمادی و فصلی نمایشنامه‌خوانی‌هایی را با هدف خیریه اجرا می‌کنم و معتقدم سنت و فرهنگ کمک به همنوع باید از هر دریچه‌ای محقق شود و هنر به عنوان یک ابزار کارآمد می‌تواند در این مسیر راهگشای بسیاری از امور باشد. البته از آنجا که حوزه اجراهای خیریه ای که به آن اشاره کردم مربوط به فضا های آکادمیک و دانشجویی می‌شود، شاید بتوان گفت که مبالغ قابل توجهی از آن مسیر حاصل نشده اما همان میزان که کمکی جمع‌آوری شده به مقصد رسیده و موجبات رضایت گروه هدف را فراهم آورده است.
نقش تعیین‌کننده چهره‌های مطرح هنری در تلنگر زدن به دولت و نهادهای متولی برای ورود بهتر و بیشتر به عرصه کار خیر را چطور می‌بینید؟
این پرسش شما را با اشاره به رخدادی پاسخ می‌دهم که همین چند وقت پیش در کشورمان شاهد بودیم و آن موضوع گورخواب‌هاست.
در ادامه رسانه‌ای شدن این مسئله تلخ، دیدیم که هنرمندی همچون اصغر فرهادی با نوشتن نامه‌ای به ریاست محترم جمهور، از ایشان خواست تا با جلب نظر مسئولین به این مورد رسیدگی کنند و در ادامه اخبار خوبی درباره سرنوشت گورخواب ها به گوشمان رسید. این نشان از جایگاه والای هنرمندان در میان اقشار جامعه و نظام های دولتی دارد که برایشان قابل اعتمادند و هر حرکت خیرخواهانه‌ای که با نام هنرمندان همراه شده خود تشویقی برای فراخوان بهتر آحاد مردم بوده است.
با توجه به طیف گسترده مشکلات و معضلات، چه راه‌هایی را برای اولویت‌بندی در امدادرسانی و یاری همنوعان پیشنهاد می‌کنید؟
گلریزان از رسوم قدیمی میان نام آوران و پهلوانان ایرانی در عرصه ورزش بوده است که هنوز هم کم و بیش وجود دارد و در آن عده‌ای از افراد گرد هم آمده و با مشخص کردن گروه هدف در هر یک از گلریزان‌ها، کمک‌های خود را به دست نیازمندان می‌رسانند. مشابه این حرکت در بین هنرمندان نیز انجام می‌شود و آن‌ها با شناسایی افرادی از میان خود که به هر دلیل از کارافتاده شده یا به بیماری صعب العلاج دچارند حمایت هایی از این عزیزان به عمل می‌آورند. پس شاید بهتر است هر یک از ما که در خود این توان را مشاهده می‌کنیم از نزدیکان و اطرافیان خود حرکت را آغاز کرده و در حد توان در انجام کارهای خیر سهیم باشیم.
پیشنهاد شما برای اقدامات خیریه چیست؟
در کشور ما بسیاری از مردم گرفتار مشکلات، مسائل و روزمرگی های خود هستند و نمی‌توان از غفلت در کار خیر بر کسی خرده گرفت اما بار دیگر بر رسالت سیاست‌گذاران و نهاد های دولتی بر توجه بیشتر به این موضوعات تأکید کرده و امیدوارم با برنامه سازی و تولید محتوا، دیگر بار برای بازگشت سرمایه های فرهنگی و انسانی به موضوع مورد بحث برنامه‌ریزی شود. در ایران به طرز عجیبی با تعدد مراکز خیریه مواجه هستیم و امید است با اعتمادسازی بیشتر از سوی مسئولان با قدرتی روزافزون در کمک‌رسانی به مخاطبان این خیریه‌ها گام برداریم.
دیدگاه خود را بنویسید