در جشن‌های تابستانه امسال پایتخت، برخی روزها به نام اقشار مختلف جامعه نامگذاری شده است، از «دوشنبه‌های سالمندان» گرفته تا «چهارشنبه‌های معلولان».
روزهایی که در آن سالمندان و معلولان برای تبادل تجارب گردهم جمع می‌شوند. برای اینکه بدانیم در چهارشنبه‌های معلولان پایتخت چه می‌گذرد، یک روز را در بوستان پارک‌شهر با معلولان منطقه 12 و مسئولان شهرداری تهران همراه شدیم.
قرارشان آلاچیق بزرگ روبه‌روی حوض بوستان است. جایی که دور و برش با بنرهای گفت‌وگو در شهر تزیین شده است. کمی آن سو‌تر، میزهای کارآفرینی پشت سر هم قطار شده‌اند و توانایی زنان سرپرست خانوار و معلولان خودکفا را به رخ می‌کشند. معلولان منطقه یکی یکی همراه با اعضای خانواده‌شان از راه می‌رسند. یکی با ویلچرش و دیگری با عصای سفیدی که در دست دارد.
خیلی‌هایشان هم تکیه‌شان را به قامت پدر و مادرهای مهربانشان زده‌اند. وقتی جمعشان جمع شد، در یک دور همی ساده و دلنشین به قول قدیمی‌ها، هر کدامشان هرآنچه در چنته داشتند، روی دایره ریختند و با هم از تجارب تلخ و شیرینشان سخن گفتند. آقا «حبیب» از همه بزرگ‌تر بود. مرد میانسالی که بیشتر روزهایش را در سفر سپری می‌کند. او کسی است که با راه‌اندازی یک کارگاه کوچک تولیدی، نه تنها بسترهای یک زندگی خوب را برای خود به‌عنوان یک معلول بلکه برای دیگر همنوعانش نیز فراهم کرده است. حبیب آقا که 55 سالی از عمر معلولیتش می‌گذرد از راه‌های بسته به روی معلولان برای زندگی بهتر، گلایه‌مند است و می‌گویند تنها 5 درصد مسیر زندگی به روی معلولان باز است.
پیشنهاد مطالعه : «درخت حقوق؛ کمک به گفتگو درباره معنا و عملکرد حقوق افراد دارای معلولیت»
حرف‌های او را پدر خانواده «جعفری» که همه اعضایش معلول است، ادامه می‌دهد. او که دارای یک فرزند مبتلا به «اوتیسم» است و خودش از ناحیه چشم معلولیت دارد، می‌گوید: «من و همسرم هر دو معلول هستیم و یک فرزند معلول هم داریم. ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که در آن بسترهای زندگی برای معلولان مهیا نشده است، تنها عاملی که سبب شد خانواده ما بتواند در برابر معلولیت ایستادگی کند پذیرش معلولیتمان بود. برای همین است که امروز توانسته‌ایم در برابر مشکلات عدیده محکم بایستیم.»
درد دل‌هایشان تمامی ندارد. یکی از بانوان جوان حاضر در جمع که مشکل حرکتی دارد با لبخند تلخی که روی صورتش می‌نشیند از سختی‌های زندگی‌اش این‌گونه می‌گوید: «متأسفانه نه جامعه برخورد خوبی با معلولان دارد نه مسئولان تلاشی برای بهبود شرایط زندگی‌مان می‌کنند. اما همه اینها موجب نمی‌شود که ما دست از تلاش برای زندگی کردن برداریم.»
منبع: همشهری
دیدگاه خود را بنویسید