ما در ویکی‌نیکی همواره به دنبال ترویج و حمایت از خیریه‌هایی هستیم که کارخیر را در بازه زمانی طولانی تعریف می‌کنند و پایداری و اثربخشی یک کار خیر را مد نظر دارند. به همین دلیل اخبار یا مطالبی که شاید ایده‌هایی را در ذهن ما برای رسیدن به مدل‌های نوآورانه و خلاق ، در جهت کاهش فاصله‌های اجتماعی و یا طراحی مدل‌های پایدار برای کار خیر تبیین کنند، با دیگران به اشتراک می‌گذاریم.
این بار نیز مدل‌های درآمدی برای خانه‌های سالمندان ثروتمند توجه ما به خود جلب کرده است. ما قبلا نیز مطالبی در خصوص سالمندان مانند مطلب قرار ادغام یک خانه سالمندان و شیرخوارگاه در کشور سوئد را با شما به اشتراک گذاشته‌ایم و حالا گمان می‌کنیم مطلبی که در ادامه برای شما بیان می‌کنیم، می‌تواند در طراحی پایدار مسئولیت اجتماعی یک سازمان بسیار مفید باشد.
با توجه به این‌که بخش قابل‌توجهی از تلاش‌های کارآفرینی در کشور ما و البته بسیاری از کشورهای جهان، به سمت کسب و کارهای مبتنی بر بستر دیجیتال سوق پیدا کرده است، حوزه‌های دیگر کارآفرینی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند. حتی بخشی از سرمایه‌گذارانی که سابقه کسب سود از بازار ملک و مسکن داشته‌اند، وقتی می‌خواهند سود خود را در حوزه‌های جدید سرمایه‌گذاری کنند، به سمت استارت‌آپ‌های دیجیتال و آنلاین می‌روند و نتیجه هم این می‌شود که بخش غالب سرمایه‌شان، به شکل تبلیغ و اطلاع‌رسانی و بازاریابی صرف می‌شود به امید این‌که شاید تک‌شاخ دیگری از این میان سر بر بیاورد.
اما شاید برایتان جالب باشد که برخی از از بزرگ‌ترین کسب و کارهای املاک و هتل‌داری دنیا، برای سرمایه‌گذاری مجدد داشته‌های خود، الگوهای متفاوتی را انتخاب می‌کنند.
گروه زنجیره‌ای هتل‌های Hyatt که به هتل‌داری لوکس مشهور است، از سال ۱۹۸۷ تصمیم گرفت تجربه‌ی هتل‌داری خود را برای راه‌اندازی خانه‌های سالمندان - البته به شکلی بسیار لوکس و گران‌قیمت - به‌کار بگیرد.
به عبارت دیگر، سالمندان ثروتمند بتوانند سال‌های پایانی زندگی خود را در فضایی با استانداردهای بهترین هتل‌های دنیا بگذرانند.
این مجموعه که اکنون به عنوان Vi (سایت Viliving) شناخته می‌شود، چند هزار کارمند دارد و شاید برایتان جالب باشد که معمولاً در فهرست «بهترین شرکت‌ها برای کار کردن» هم، یکی از رده‌ها را به خود اختصاص می‌دهد.
این ایده چندان پیچیده و دشوار به‌نظر نمی‌رسد. بلکه اصل ماجرا در این است که مدل درآمدی چنین کسب و کاری را چگونه تعریف کنید. یک مدل درآمدی قابل تصور، دریافت هزینه‌ی ماهانه است. اما مشکل این الگو در آن است که با تورم و نیز افزایش سن سالمندان، هزینه‌های آن‌ها دائماً افزایش پیدا می‌کند.
کاری که گروه Vi انجام داده این است که یک سرمایه‌ی اولیه را (چیزی شبیه رهن) از سالمندان و خانواده‌ی آن‌ها می‌گیرد و سپس، اجاره‌ی ثابت ماهانه‌ای را تعریف می‌کند. این اجاره در تمام سال‌هایی که سالمندان در مجموعه اقامت دارند، افزایش پیدا نمی‌کند. حتی وقتی بیماری‌های سالمندان بیشتر شود و هزینه‌ی نگهداری و مراقبت افزایش یابد، هزینه هم‌چنان ثابت باقی خواهند ماند (البته Vi می‌داند که متوسط اقامت مهمانانش ۱۲ تا ۱۵ سال بیشتر نیست). زمانی که مهمان‌ها مجموعه را «ترک کنند» بسته به قرارداد، تمام مبلغ یا بخش قابل‌توجهی از آن (۸۰ درصد یا بیشتر)، به خانواده‌ی سالمند بازگردانده می‌شود (فراموش نکنید که استانداردهای این مجموعه، هتل‌داری است. بنابراین نمی‌گویند که مهمان‌ها فوت می‌کنند؛ مهمان‌ها آن‌جا را ترک می‌کنند).
مجموعه‌ی Vi با سرمایه‌ای که دریافت می‌کند و در اختیار می‌گیرد، املاک خود و پروژه‌های مختلفش را توسعه می‌دهد و پورتفوی سرمایه‌گذاری متنوعی می‌سازد. بنابراین می‌تواند گام به گام با تغییرات اقتصادی جامعه، همراه شود و هزینه‌ی ماهانه را ثابت نگه دارد.
معمولاً افرادی که کمتر با اقتصاد آشنا هستند، ممکن است چنین فکر کنند که باز یک امکان برای ثروتمندان فراهم شد و فقرا در سال‌های آخر، باید به خیابان‌خوابی و گورخوابی و مانند این‌ها فکر کنند.
اما به خاطر داشته باشیم که شغل‌های فراوانی توسط چنین کسب و کارهایی ایجاد می‌شود و صنایع وابسته‌ی بسیاری رشد می‌کنند (یک نمونه گزارش صنایع وابسته را می‌توانید در اینجا بخوانید).
صدها و هزاران نفری که مستقیم و غیرمستقیم در این کسب و کارها شغل پیدا می‌کنند - از روانشناس و روانکاو گرفته یا خشک‌شویی و خدمات فنی و پرستاری - الزاماً از طبقات مرفه نیستند و چنین کسب و کارهایی - مانند هر کسب و کار لوکس دیگر - مکانیزمی می‌سازند تا یک پل اقتصادی بین طبقه‌ی مرفه و سایر طبقات اجتماعی برقرار شود و بخشی از اندوخته‌ی مالی آن‌ها، در قالب ایجاد شغل و درآمد به جامعه بازگردد.
دیدگاه خود را بنویسید