سیستم‌های حفاظت اجتماعی از آسیب‌پذیرترین افراد در مقابل شوک‌ها و استرس‌هایی که در طول زندگی با آن مواجه می‌شوند، محافظت می‌کند. این سیستم‌ها اغلب مسائل مختلفی از جمله فقر، نابرابری و امنیت غذایی را نشانه می‌روند و دستیابی به چند هدف توسعه پایدار از جمله از بین بردن گرسنگی را تسهیل می‌کنند.

«شبکه‌های امنیت» (Safety nets) اجزای سیستم‌های حفاظت اجتماعی هستند.
انتقال قابل پیش‌بینی و قابل‌اعتماد مواد غذایی، ارائه پول نقد، کوپن یا کالاها به گروه‌های آسیب‌پذیر از جمله موارد انجام شده در این زمینه است. هر کشوری در جهان حداقل دارای یکی از اشکال شبکه امنیت است.


کودکان کمک شده بر حسب ناحیه جغرافیایی


«برنامه جهانی غذا» (WFP) سابقه‌ای طولانی در اجرا و حمایت از شبکه‌های امنیت، از جمله برنامه‌ «ارائه وعده غذایی رایگان در مدارس محروم» دارد. توضیح این برنامه بینش‌های مفیدی برای سیاست‌گذاران و نهادهای مربوطه به همراه دارد:

  • براساس گفته بانک جهانی، در خلال دهه ۲۰۰۹_۱۹۹۹، اجرای این برنامه باعث شده است که در مناطق تحت پوشش، تعداد کودکان محروم از تحصیل از ۱۰۵ میلیون نفر به ۶۷ میلیون نفر، کاهش یابد.
    این برنامه هم‌اکنون در ۶۹ کشور جهان انجام می‌شود که ایران نیز جزء یکی از آن کشورهاست.

  • هنگامی‌که سهمیه‌ هر کودکی به درستی طراحی شده باشد، غذاهای مدرسه می‌توانند وضعیت تغذیه کودکان پیش دبستانی، دانش‌آموزان ابتدایی و نوجوانان را با توجه به کمبود مغذی‌ها و ریزمغذی‌ها بهبود دهند. این مهم در  افزایش کیفیت آموزش و کاهش سوءتغذیه کودکان موثر است.


پیشنهاد مطالعه:فقرزُدایی با یارانه نقدی، به سبک «برزیلی»


  • هنگامی که یک «برنامه غذای مدرسه» بخشی از یک بسته سرمایه‌گذاری در آموزش و پرورش است، می‌تواند به حداکثر رساندن بازگشت این سرمایه‌ها کمک کند؛ زیرا غذاهای مدرسه، دسترسی به مدرسه را تسهیل می‌کند، میزان ثبت‌نام و میزان حضور را افزایش می‌دهد و وضعیت تغذیه، سلامت و رشد شناختی کودکان را بهبود می‌بخشد.

  • تحقیقات، نشان داده شده است که دختران برای دسترسی به تحصیل بیش از پسران نیاز به حمایت دارند؛ یکی از هر ده دختر در جهان خارج از مدرسه حضور دارد، درحالی‌که در مورد پسران این رقم یک به دوازده است.
    برنامه‌های غذایی مدرسه می‌تواند این شکاف‌های جنسیتی را کاهش داده و به شکستن چرخه تبعیض علیه دختران بپردازد.

  • برنامه‌‌های جهانی غذا توانسته‌اند در رشد اقتصاد بومی نیز نقش موثری ایفا کنند.
    به‌ طوری‌که برنامه‌جهانی غذا در سال ۲۰۱۶ در ۴۶‌کشور از وعده‌های غذایی محلی استفاده کرده و بدین ترتیب در رشد و شکوفایی بومی و نیز توانمندسازی کشاورزان خرده‌پا موثر بوده است.